Netgedichten

netgedicht (nr. 15.329):

onderweg

ik ben niets meer
dan twee schaduwen uit
dag en nacht

soms als bomen, vermoeid
door wolken die uit
kruinen klimmen

om de eerste en laatste
vogels te wekken

waar het licht de veren snijdt
met telkens een nieuw verleden
van eenzaamheid

in het land vol stilte dat woorden
leest van de langzame reiziger

die verlaten kouder wordt
door de wintermaan
op zijn schouders