Netgedichten

netgedicht (nr. 16.574):

Magister Vinites

De zon lag al een poos onder het land
haar ogen sloegen op… geschokt, ze leken
zowaar iets te ontdekken want ze keken
naar mij ter zijde van haar ledikant.

Door doof en blinde paniek overmand
zweeg zij, haar adem bleef eenvoudig steken
ik kon haar water bijna horen breken
helaas, zo ook ons stilzwijgend bestand.

Ze gilde, schreeuwde, beet iets in de trant
van rattenkop, rapaille, boeventronie
Den duivel was beslist mijn rechterhand.

Haar oeverloos getier doorstond ik maar
want zij schonk mij die nacht een klare zoon
die droog was, nee niet wrang. Een prima jaar.