Netgedichten

netgedicht (nr. 17.925):

Nog altijd geroodkoperd

toen ik stil
in de archieven dook
papieren vleugels
weer ontvouwde
wist ik je terug

je schudt het stof af
van je rug als jouw
dossier nu wordt geopend
ik hoor je lach
nog altijd geroodkoperd

leeft nu in mijn handen
als een lenteduif
vliegt op voor even
zomer en de herfst uit
zag je oogsten in je vlucht

het ongetemde leven
je keert nu niet meer terug
noteer met een herinneringszucht
jouw weergaloos verlaten uit archief
dicht dossier verzegel met ik heb je lief