De schoonheid van het vergeten
De treurige klanken van de viool
De lage stem, zangerig vertellend over spijt
Ooit was datgene dat haar ter ore kwam genoeg
Om haar te overweldigen met een duister gevoel
Was het om iets wat ze had gedaan
Of juist had nagelaten
Op een leeftijd waarop zorgen ver weg leken
Verplichtingen schaars en liefde simpel waren
Melodie en tekst vormden een verstikkende verwijzing
Naar een herinnering aan een verkeerde beslissing
Nooit zou het kunnen worden rechtgezet
Nooit zou dit gevoel vervagen
Of toch? De radio speelt het oude liedje
Ze veert op, evenals die akelige emotie van weleer
Maar anders deze keer
Vergeten waar het naar verwees
Hoe eng het soms kan zijn
Dat mooie herinneringen langzaamaan vervagen
Zo dankbaar was ze
Dat anderen zomaar ophouden te bestaan
Geplaatst in de categorie: spijt