Netgedichten

netgedicht (nr. 20.944):

Anthurium

Zielig sta je daar te staan
eenzaam starend uit mijn raam
Dit is veel te kort
dit hoort niet zo te gaan

In de stralen van de maan
en van schone schijn ontdaan
word je een schim
van je schamele bestaan

Met je laatste restje kracht
diepgeworteld, onverwacht
beloof je mij
dat je nimmer zal vergaan

Maar je geel wordt nooit meer groen
en je bloemen niet als toen
dus ik kan niet anders
dan je laten gaan