Netgedichten

netgedicht (nr. 22.574):

Wederkerige wals

De regen wikt en grijpt z'n kans,
sloopt de zomer in een zee van vuur
verleiden wolken in grillige balans
op jacht naar buit en avontuur
winden zwoegen langs de horizon
een poging om de winter te vervroegen,
een flauwe zon die daaraan
geen weerstand bieden kon.

De regen spoelt de voren vol
die zomers zijn geboren, dragen
rivieren water aan, zonder naar
de tol en hun afkomst te vragen,
kleurt gras en grond antraciet,
een mengeling van zwart en wit
waarin de wereld zich laat wassen,
gewogen in een mondiale spel
een streepje licht in verschiet
in ongelijke plassen.

De regen wast de wereld droog
de kloof tussen hoop en verdriet
lijkt de dans zich te herhalen, alleen
dat ritme vult de putten niet,
moet geduld zich bedwingen om
aan deze wals te ontspringen?