Netgedichten

netgedicht (nr. 23.094):

Zo!

Zo barstensvol de wolken aan de hemel te vangen,
de aren de aarde in te lezen
en te verkruimelen tot goud omdat ik van je houd,
van je stilte,
van hoe je de nachten tegemoet
met immer welterusten
met een kus in mijn rug
en je keren naar jouw kant vlug.
Hoe je kunt slapen,
tot in de diepste sluimer je taken verzaken,
terwijl mijn handen over je waken;
over je borsten, je billen, je buik en je voeten
die voor even niets moeten.

Hoe ik je als een marionet dan kan laten bewegen,
weggegeven als je bent aan de nachtelijke wegen.
Zoals je dan van niets meer weten kunt ...
Zo heb je mij in je rituelen geborgen,
als een hart dat in je bloedspiegel zinkt.

Of ik me daar veilig waan?
Tot je ‘goedemorgen’ klinkt
bij de duivels vandaan.
En ‘of ik goed geslapen heb?’

Zo komen wij door die nachten
die rood zijn van laken,
van dromend te trachten,
waarin lijven kleuren
en vochten geuren
om dit de kamer te laten zijn
waar alles stilte was
alvorens de goden de deuren sloten
en gebondenheid aan lijn
los kon scheuren in het gebeuren
dat langs muren draagt en de tijd vertraagt.

Er zo voor jou te zijn
met liefde, met overgave en met pijn.
Geen keus daarin ...

Zo!

En hoe dan in de ochtend
je haar op het kussen
het gordijn op een kier
met mij ertussen
kijkend naar het grijze zwerk,
het plaveisel van de straat
de kater die daar als altijd gaat
het dak van de kerk
de fietsers, na elkaar
jij en ik een paar
staat dit op mijn netvlies gebrand,
want ik wil, ik wil
dat dit voor altijd blijft
en toch ...