Netgedichten

netgedicht (nr. 23.485):

Éénjarig seizoen

In de gewelven van mijn wereld
stut ik sprookjes met fantasieën
die grenzen aan het dal
waarvan stenen uit mos zijn gegoten
en bomen niet meer spreken

nu nog ritselt het donker al waande
ik me in het struikgewas, ik voelde
doornen steken in mijn zij maar
later bleek dat het de striemen
waren van de nacht

nu leef ik me naar herfsten
van een éénjarig seizoen
blader mee met de bruinrode dood
de natuur kent mijn geweten