Netgedichten

netgedicht (nr. 24.527):

de ganzen van steen

ooit vlogen zij voorbij de dorpen
zagen de was hangen en een jong
stel achter de schuur staan vrijen
de haan van het kerkje draaide
met ze mee naar het oosten, zijn

koper blonk in het zonlicht, stemmen
stegen verwaaid omhoog, vervaagden
terwijl over de kreek op een terras
muzikanten oefenden, zwaailichten

van de brandweer door het vlaswerk
stoven naar een brand in een schoof

ooit namen zij dat mee naar Siberië
waar ze uit de handen aten van een
boerin op het platteland, gakten tranen
als de reis aanstaande was, het bloed

zwaarder begon te wegen naar zuid
dat jaar was het uitzicht uitzichtloos

de kreek vroeg hun voorgoed te blijven
zich te verstenen op een stoepje midden
op de plas, keuvelend door de jaren heen
ooit werd nu en daar staan ze nu nog