krakende takken
ze staan er
de donkere bomen
sinister schemerend
hemelschreiend het loof
de naalden prikkend
naar de ondergaande zon
maar daar waar
geen sterveling komt,
scheurt de bast
van berk en plataan
loot en ent hebben
geen weet van
knokige knoesten
waar de wind uitgedroogd
takken kraakt
daar wil niemand gaan
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid