Netgedichten

netgedicht (nr. 29.187):

Moeilijk bereikbaar

Er was slechts liefde
om tijd niet te doden

er zong een kind
zorgen in wilgen
gehangen
in heimwee bevangen
hoorde een lied
een kind
mooi gezongen
met kleine stapjes
en sprongen

het hart
werd al oud
nooit de horizon
gezien
en vingers voelden koud
tastten aan de ziel
misschien
was de mens
in wezen onbereikbaar

of was ik moeilijk
bereikbaar als mens
en volgde er stilte
na het antwoord

van de afstand
beminnen
steeds dichterbij
intiemer
kwam je tot mij

liet ik je tot mij komen
en je hield mij vast
ik hield jou vast

en samen waren we
moeilijk bereikbaar
in verstreken tijd

liepen wij
de stilte achterna
en voelden
dat de horizon
mistig was
in groot verdriet gelegen.