Netgedichten

netgedicht (nr. 29.394):

iets van waarde op dag zeven

Er is bezwaarlijk nog iets van
waarde

ik lig op een wachten

dag twee

met weinig woorden iets zeggen
is een kunst
maar het laat geen indruk achter
op mij

dag drie

ik lees het over duimrollend
want het moet vloeien
ergens moet er nog iets volgen
anders strandt het in de vlakte
en het moet ook wel
een beetje van het Nederlands zijn

of zijn het literaire pretenties
het eigenlijke zijn ingebonden tenen

dag vier

ik ben vingertikkende als een rekenmachien
is het geschrevene een hoofdrekening

dag vijf

wat regeert hier is niet de hemel
niet een schepper
het is het papier en de boekjes
en programma's waar opgedraven wordt
men interviewt er gemaakte onsterfelijkheid

wat dikteert is
een paar blauwe scherven
God weet wat soort vogels er in huisden
hier en daar een paar gebroken takken (niets is ooit wat het lijkt)
een briljante geest in een levenloos lichaam

het sprakeloze soms

dag zes

ik neem een rot op baantje ergens tussen
een paar onbewoonbare huizen door

stramme knieën
en een hoge haag die me de weg verspert

dit is waarschijnlijk de reden waarom hier geen mensen wonen

dag zeven

ook hier word ik versperd
uiteindelijk zet men een punt
het houdt nooit op de oeverloze intenties
vandaag wordt door mij niet meer geschreven
de letters liggen altijd te krullen, reikend
naar de schaduw van het zelf, daar kan ik niet voorbij

het raakt slechts in een kanttekening