Netgedichten

netgedicht (nr. 29.660):

Zonnewijzer.

De zon zakt langzaam in de monding
van de Schelde en gaat onder
als een roodkoperen bal,
in een voortdurend wisselend luchtdecor
met talloze warme kleuren,
waarin rood heftig de boventoon voert.

Ik zit tegenover je en kijk naar je ogen.
Zwijgend volg ik de lijnen van je gezicht.
dan weer maken mijn blikken
een schaamteloze reis langs je slanke figuur
of geniet ik van je asymmetrische rode haar.
Ik ben weerloos en beken: ik bemin je.

Een wolkenstreep trekt langzaam weg
en toont nu de gehele zon:
een sprookjesachtige vuurrode schittering
vormt zo een spoor over de kalme zee, in onze richting.
En met jouw hand in de mijne
zijn we er getuige van: de zon wijst onze liefde aan.