Netgedichten

netgedicht (nr. 31.044):

nachtgedicht

Weer laat de nacht
een zandloper vol
gedachten stromen
een reis door de tijd
die te langzaam
wegtikt

minuten dromen
zich een eeuwigheid
en het donker
raakt de tel kwijt
in het zwarte niets
dat anderen laat slapen
maar mij genadeloos
wakker houdt

tot de ochtend
de zon op laat gaan
als een zachte deken
over het bestaan
van licht
dat op gouden schalen
wordt gewogen
zal ik verdwalen
met open ogen