voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 31.779):

Een brug te ver

en ik sta daar maar
verloren
kijkend over het water
en weet het zeker
dit komt nooit meer goed

maar toch zal ik ooit weer glimlachen
weer geloven in de liefde
weer vertrouwen in de toekomst krijgen
hoopvol zijn
maar nu nog niet
zelfs de wind biedt nu geen troost

zacht fluister ik wat namen
en de lenteregen legt een rouwsluier
over boomkruinen
die zuchten onder elke traan
een requiem uit vogelkeeltjes
bereikt mijn oor
en ik huiver

Schrijver: windwhisper, 3 april 2010

Geplaatst in de categorie: overlijden

1
2
3
4
5

3.6 met 9 stemmen

856

Er zijn 5 reacties op deze inzending:

Adeleyd, 15 jaar geleden

Aangrijpend, teder en toch ook nog hoopvol! Mooi

Joke Bot, 15 jaar geleden

Intens verwoord, bijzonder om te lezen.

Martien Montanus, 15 jaar geleden

Je gevoelens op een mooie manier neergezet Cobie!

jan haak, 15 jaar geleden

Mooi droevig afscheidsdicht waarbij de vogelkeeltjes ook weer iets van nieuw leven geven...

Henk Knibbeler, 15 jaar geleden

Mooi geschreven, je hebt je naam fraai verwerkt in dit gedicht, het geeft troost.

Geef je reactie op deze inzending: