Netgedichten

netgedicht (nr. 32.529):

met droefheid

in het gemurmel
van het onwaarschijnlijke
lijk ik niet te bestaan

maar tijd strekt zich uit op mijn huid
als bewijs van betrouwbaarheid
waterdicht

plant zich voort
met een te hevig, huizend hart
hijgend
onder blauw bedrukt, wegwaaiend
in honger en liefde, almaar onderweg
almaar
en wellicht volkomen onoprecht

- zouden wijzers dromen hebben -

ik kijk op mijn horloge, reis verder door woorden
en besef dat ik je neerschrijf langs een rivier
onder onbewaakte bomen

misschien hebben jij en ik hetzelfde nodig
maar word ik regen
zodra de wind van verre komt

te licht op huid

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 7 mei 2010

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

met droefheid

3.3 met 23 stemmen

415

Er zijn 9 reacties op deze inzending:

pama, 15 jaar geleden

Met droefheid geef ik kennis van - een te licht gewogen droom - die niet is uitgekomen. Mooi geschreven.

Gerardo, 15 jaar geleden

Mooie beelden in woorden.

marije hendrikx, 15 jaar geleden

de tijd als enige zekere, enige waterdichte werkelijkheid...
wat zeg je dat weer mooi.............

Willeke Tjassens, 15 jaar geleden

Goed!!!

Hilly Nicolay, 15 jaar geleden

De bloem weerspiegelt in het water, ze kent geen tijd.
Ze droomt van lange bloeiende zomers. Tussen regens
en zonnelicht glanst ze in het nu, kleurende naar later.

Prachtig schrijven!

Brinkie, 15 jaar geleden

Prachtig Kerima!

Astrid Voerman, 15 jaar geleden

Prachtig verwoord!
en met ontroering gelezen.

LadyLove, 15 jaar geleden

Mooie beelden schets je hier :)

marije hendrikx, 15 jaar geleden

wat mooi is dit weer, met de tijd als enige betrouwbare maar zo kwetsbare soms angstige factor....

Geef je reactie op deze inzending: