Zij hoort zijn lokroep wel- maar ziet hem niet....
in vrije val ontmoette wilde vogel
pijnlijk en frontaal de rotskant van het beest
dat haar meedogenloos verwondde
haar vleugels tot de kern geschonden
een val in neerwaartse spiraal
nog nauwelijks van de schok bekomen
gekreukte vleugels ingeklapt
hoort zij uit nevelige verte spijtig verlangend lied
de zoete lokroep van het beest
het woeste - lieve- zachte- onberekenbare beest
dat haar opnieuw lijkt te verleiden
kom buiten spelen - klinkt het lied
ik ken een spel om angsten te bevechten
om pijlers te bouwen- om bruggen te verbreden
en ook het blikveld van onze benepen geest
zo zingt het lieve- zachte - woeste onberekenbare beest
de wilde vogel hoort hem wel
zij leest ook wel zijn woorden - maar ze ziet hem niet
en veilig achter hoog granieten bergen
wacht hij het antwoord af
zij wil haar angsten heel graag overwinnen
haar vleugels strekken en opnieuw beginnen
en zij wil heus wel buiten spelen
al zal zij raakbaar zijn en bang
zij kan best over bergen kijken
vanuit de hoogte is haar blikveld wijds
ze leest zijn woorden wel en hoort zijn lied
maar dichtbij wordt haar blik versperd door levensgrote stalagmiet
in contrapunten opgedeeld
haar zielsbesef is niet uit krijt gehouwen
en zijn lied heeft geen slotakkoorden
zij hoort hem wel en leest ook wel zijn woorden
maar het licht dat zij wil zien dat ziet ze niet
omdat het donker is rondom haar
door die logge stalagmiet
Zie ook: http://www.maryama.nl
Schrijver: marije Hendrikx, 23 augustus 2010
Geplaatst in de categorie: liefde
Een mooi pakkend schrijven!
de schaduw speelt met het licht.
Ze wil wel op de klanken vliegen,
maar angst ontneemt haar het zicht.
Prachtig Marije.
ADEMLOOS!