(on)draagbaar
de wind wervelt
door mijn avonden
wanneer ik terugkeer
naar het begin
de draden tussen
jou en mij
zijn beladen
en ik kan enkel lopen
met wapens
onder mijn ogen
gericht doet het mij schamen
is het een onvermogen
om jou in mij te dragen
of verdraag ik mijzelf niet
verdwaald in een verstand
vol mist
de dood zal mij
niet vroeg komen
noch zal het leven
mij verlaten
zo ik jou
als een bos rozen
verdord achterliet
Geplaatst in de categorie: emoties