Netgedichten

netgedicht (nr. 37.405):

Omstoten.

Ik denk iedere keer: Bij onze volgende ontmoeting
zal mijn hart wel bonken, en zal ik wartaal uitslaan.
Ik zal struikelen en alles omstoten, alle mensen
zullen omkijken en me uitlachen en bespotten
en op straat zullen ze me
nog dagen herkennen en nawijzen.

Maar niets is minder waar:
mijn hart bonkt weliswaar alle dagen van te voren,
maar elke keer zodra ik jou zie veranderd dat alles.
Een kalmte van uit het niets valt dan over me,
en met een schaamteloze vanzelfsprekendheid
volg ik je, alsof je hier altijd was.