Koper uit Damascus
je woorden, mijn lief, heb ik laten vallen
in een koperen schaal, gesmeed in Damascus,
je lieve, heldere stem rinketinkt zachtjes
tegen de sierlijke, kopergedreven randen,
telkens wanneer ik mijn ogen sluit,
zie ik dat oude volk van tenten en kamelen,
ouder, zo veel ouder dan Methusalem,
Abraham heeft me herkend, hij begroet me,
hij wenkt me, nodigt me uit aan zijn tafel,
lang spreekt hij over jou, mijn lieve lief,
en vraagt en vraagt en vraagt maar door,
mijn heldere tranen geven hem het antwoord
dat mijn lief, mijn lieve lief, moet sterven,
een paar seconden blijft het stil, heel stil,
Abraham kijkt, zwijgt en vraagt niets meer,
dan staat hij langzaam op en langzaam,
stil en langzaam loopt hij naar de bron,
in een koperen schaal, gesmeed in Damascus
schenkt hij zoet water en woorden van troost,
woorden, die ik vol verlangen blijf herhalen
voor mijn liefste lief, tegen beter weten in
Geplaatst in de categorie: ziekte