Netgedichten

netgedicht (nr. 38.118):

Het verlangen naar een blauwere hemel

Langs verre horizonten
glijden hongerige ogen als
zwemmende vissen

Ze zoeken taal en tekens
in zwijgzame natuurwetten
zoals het cirkelen van vogels

rond kalende bomen die
hun takken in ijl luchtruim
wortelen zonder houvast

De naam die in de verweerde
bast gekerfd staat is slechts nog
een adem die over mijn lippen struikelt

Het is de natuurgetrouwe geest
die in een moment van verwarring verdronk
in een zondvloed van een bloedrode oceaan

Mijn laatste troost is
de bodem onder mijn bestaan te voelen
om je tegemoet te kunnen zwemmen

naar het wateroppervlak
en je te zien verdwalen in mijn ziel
in een verlangen naar een blauwere hemel