Ode aan een dichter

op een hoogte
planken met tafel en stoel bekleed
zit hij
met woorden
in zijn wereld


haast roerloos
slechts zijn lippen bewegen
de ogen schuiven in stille gang
achter glas in korset


hij zucht zijn gedicht
naar oplopende treden
in de schaduw
voetstappen verwijderd
van beschijnend licht


een karaf siert
zijn verstilde mimiek
klanken raken teder verspreid


ik hoor meer
de ziel van de dichter
word niet door
ontbrekende gebaren afgeleid

dichter

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.7 met 13 stemmen 397