Netgedichten

netgedicht (nr. 41.132):

uniek

(de traagheid van het onvermijdelijke)

ze volgt de ogen
van de wind wanneer het regent
op zijn rug

hij deelt verhalen
als het meest nabije in hoeken
van vreemde huizen

ik hoor haar gaan
en graaf de maan uit

ze is de nacht, de schaduw waaruit
het licht kinderen baart

dichter bij de waarheid en liefdeswoorden
die de stilte bij haar glimlach brengen

het zijn geen matrozen
in de diepte van duisternis, geen riviermannen
die meer schelp zijn dan steen

ik wil een spiegel buigen
in de stroming van de zee, vleugels openvouwen
boven de herinnering aan witte aarde

voor haar, voor haar

als een nabijkomende oever
en voor dat andere waarmee ze zilverkleurig licht
op glas ademt

*
voor Amanda Malinka

Schrijver: kerima ellouise, 12 oktober 2011

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: individu

uniek (de traagheid

3.9 met 26 stemmen

485

Er zijn 8 reacties op deze inzending:

Kees Keizer, 14 jaar geleden

Deze spiegelende woorden brengen mij dichter bij de waarheid, doch bovenal, bij de waarheid van de dichter.

Gerhard Burgers, 14 jaar geleden

schitterend , een gevoelig roepen naar een beminde. dat voel ik erbij. Kerima

Quicksilver, 14 jaar geleden

Bewonderlijk mooi gedicht...

julius dzs, 14 jaar geleden

prachtige woorden voor een prachtig mens

Hilly Nicolay, 14 jaar geleden

Voor haar een licht, gelijk een zilvergloed kan dansen
als een spiegel over de zee.

Irmlinda de Vries, 14 jaar geleden

Prachtig werk Kerima!

marije hendrikx, 14 jaar geleden

een unieke spiegel heb je daar gebogen in de stroming van de zee...

wiewuiter, 14 jaar geleden

met beelden heel poëtisch, met beelden die moeilijk te verklaren zijn, maar met beelden die het strand niet raken, daaronder ontwaakt de zeemeermin in dit gedicht.

Geef je reactie op deze inzending: