Netgedichten

netgedicht (nr. 41.102):

Toornig

Ze schuiven een stoel
voor het spreekgebaar
verfijnt is de streling
van wegwerpgevoelens
in de kleerkast hangen
hangen zij mijn onderhuid te drogen
zo ver is het land
moeizaam en oud
uitgerekend vandaag
een dag als duizend Zondagen
bindend de gedachten
voor iedere eerste dag
het gewroet van de zon
in mijn weekse jasje
heeft de dag dan geen nacht
om te koelen het bloed
van mijn lustendroom
hou vast aan de dood
want zij hebben de macht
het touw
om het niet te laten vieren