inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 42.499):

Vrij

Ze wiegt in mij
als het vuur van de dageraad
laat mij zachter zijn dan dauw

puur, onaangeroerd
verdwijnt niet in de wind
maar lacht en laat de lente zijn

als mijn, een eigen geluid
en alle dagen
hoor ik haar stem

over de duinen
over de zee
zelfs onder het nachtblauw
ademt ze mijn dromen mee

ze is als goud, lichter dan licht
mijn hart is een vlinder
die zij de vrijheid geeft.

Schrijver: Edwin van Rossen, 15 februari 2012


Geplaatst in de categorie: vrijheid

3.4 met 11 stemmen aantal keer bekeken 608

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Irmlinda de Vries, 13 jaar geleden
Een gedicht vol schoonheid en tederheid!
kerima ellouise, 13 jaar geleden
mooi en die laatste strofe...bedwelmend mooi!
lijda, 13 jaar geleden
de vrijheid is voelbaar in dit mooie gedicht!
Hilly Nicolay, 13 jaar geleden
Wat mooi!
Wee, 13 jaar geleden
Een heel mooi, teder gedicht.
Quicksilver, 13 jaar geleden
wat een mooi wiegend gedicht!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)