Netgedichten

netgedicht (nr. 45.948):

Ineengevlochten zielen

Je slaat je hartenklop
als vrolijke fonteinen
sinds de val zijn einde brak

Ik omgeef je
met een aura van warme licht
wat schijnt in toverogen die verblijden

Dan leg ik jouw hand op mijn boezem
in een roes van openlijk
en vrijelijk de zinnen strelen

wanneer we de liefde met tomeloze energie bespelen

We kijken elkaar de kunst af
van onze vleugels wijd uit de plooi vouwen
op de dragende wind

Als de thermiek verdwenen is
strijken we vederlicht neer
tot onze dromende zielen zijn opgelost

in een dauwdrop van de geest
waar mijn ziel zich vloeibaar nestelt
en het liefdesvuur zich geeft