Sneeuw van de Mimosa

Weer moest ik wennen aan
het pulserende licht, de smaak
van sardines, aan de geuren
van de citrusvruchten, aan het
moderate stijfsel van de was
aan de gevels naast het bladders
in het retro spectrum van het
caroteen wat ik in gezichten las.

Pathetische cirkel, passioneel
tempo van de dag, striktheid
in haar ultieme beweging, wat
in spektakel toeneemt, een
onneembaar temperament,
fundament van de cultuur,
belijd een onverzadigbaar,
religieus gevoel van stromende
tranen als zondeval, de
wereldse trots als straf de hel,
verwenst en verheerlijkt
een gelouterd leven,
wat uitstroomt in de Taag.

De Fado als toonsoort
gewogen als metafoor van
geweldloze geesten in de
revolte van rode anjers, een
nieuw begin maar altijd tot
aan het reeds geopende graf.

Openbaring van heimwee
die zich aan de zielen hecht,
bron van alle rouw maar dan
wel echt, niet afhankelijk
van welke religie je berijdt,
op bedden gele sneeuw
van Mimosa, versleten
rouwranden onder de nagels
van de tijd en het hemels
blauw van de Mediterranee.

... Bem vido, Lissabon. ...

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: Pama, 10 december 2012

pebmartenskpnmail.nl

Zachten bedden van d

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 194