Netgedichten

netgedicht (nr. 46.844):

die dag van dauw en druiven

nog voor zonsondergang die dag van dauw en druiven
prikt ze een koolwitje midden op de lege muur van haar kamer
vleugels wijd
legt ze mijn gezicht omgekeerd
onder het tafeltje met de droogbloemen
bij het open raam

laat de wind van slaap maar komen nu
alle sterren en een glimlach van de maan
hoe wreed ook
schrijft ze in haar dagboek

haar geur over mijn huid
zit ik zwijgend op het grote bed
vreemd glanzen de koperen spijlen
kussens en lakens koud gelaten
dekens op een hoop
die dag van dauw en druiven

en de kraan drupt
tranen
op de droogbloemen in haar handen geklemd

lief fluistert ze
verdwalen we nog een laatste keer naar het meer
het meer waar vlinders verdrinken
zwanen zich door de waterspiegel wagen
en lantaarns op de brug ver weg schijnen

maar ik had dauw gedronken
druiven geproefd