Veenbrand

te midden van wiegende bladeren
op het ritme van gedempt geluid
voelt het licht de schaduw naderen
drijven golven hun laatste rimpel uit

er is geen dagvullende volheid
de stilte is een teken aan de wand
zo snijdend stil, zo wijdverbreid
geen leegte is er tegen bestand

het nulpunt is reeds lang verlaten
getuige de verkalking van het been
voeten in aarde kunnen niet baten
vastgelopen door vadsig hoogveen

de gedachte die verbeelding tart
vreet zich een weg door de geest
hoorbaar in het kloppend hart
van het lijf dat mijn onheil vreest

voorbode sluimering

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 1 stemmen 49