Netgedichten

netgedicht (nr. 48.341):

Bomen op de maan

Met alle kleuren van verdriet
zag je mijn stilte bij de boom
eenzaam op het oeverland

het meer spiegelde mijn ontzag
voor de dichtershemel
waar jij altijd koningin was

je transformeerde de pijn
in onverwachte gedaantes
maakte soms metaforen
van mensen die maskers afwierpen

je gaf geen kritiek, verdroeg geen argwaan
maakte alleen pijn voelbaar
in afgrijzen, alsof er bomen
op de maan waren

maanbomen die alleen jouw pijn
konden verdragen in grijze zwaarmoedigheid
die om de mensheid viel
als een ijzeren juk

een zwaarte die bijna
niet zonder ziel te dragen viel

en ik
geloofde je
je was mijn alles
ik verdroeg
geen eenzaamheid zonder jou.