Netgedichten

netgedicht (nr. 49.490):

Het verlaten strandpaviljoen.

In de verte de zee, de branding
en om het verlaten strandpaviljoen
waait de zilte zeewind.
Alle luiken zijn dicht, het terras
is leeg, anders is het daar een bont-
gekleurd gezicht.

In de zomer ruik je de zonnebrandolie,
het terras is dan in badtenu gehuld
en je ziet er mensen hun ijsco's en
frites smakelijk etend.

Nu is het er uitgestorven en voor je zie
je het strand met onstuimige golven.
Achter het paviljoen liggen de duinen met
hun opwaaiend zand.

Hoe hard de golven ook op de vloedlijn slaan
met hun witte schuimkragen.
In het najaar zal het badgasten en zonaanbidders
niet behagen.