Netgedichten

netgedicht (nr. 50.006):

Bloemen op een zondagskleed

Voor Micheline

haar ogen vinden de schaduw
het licht in mijmerwolken
boven een stille zee

ze draagt haar leven
als kunstgeverfde bloemen
op een zondagskleed

ze weet

de zomerzwaluwen gaan
het afscheid rust
in een vleugelzwaai

elk jaar weer de herfst
waarin ze vergeet-mij-nietjes
wiegt in lenteliedjes

ze gelooft
in de streling van elk seizoen
de vuurgloed van het licht

spint een levensdraad
schrijft woordkruimels
tot een voedzaam gedicht

ze is een merel
die in dauwdruppelklanken
het ochtenduur bezingt

-

ik lees haar ogenblik
haar ademtocht
waarmee ze haar wereld omringt