Maankompas
Aan het einde van mijn langste schaduw
absorbeert het diepste zwart, onverlichte zuil
die de kristallen nacht van stilte zal doorbreken
dat het in de gelaagde stenen de wil tot spreken
ijler dan nog in de ongeboren dood, gaat de horizon
over in een andere horizon, gedragen op een roerloze schaal.
verwijzing naar het laatste kwartier van het maankompas
die roos die voor mij een onmetelijke richting koos
kwam ik nooit te weten waar ik geworden was.
onverbrekelijke tijd die de dichter niets bracht
dan zijn gegeven woord in het oplichtende landschap
van z’n eigen Poëzie beluistert, omhelst en veracht.
hier ben ik daar was jij,
maak jij als bouwer van bruggen het onvermijdelijke
tijdelijk permanent ongedaan?
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 25 februari 2014
Geplaatst in de categorie: psychologie