Onverlichte oevers
De schaduw die ik werp
als eieren over kiezels die
voor een deel de avond stuurt
en niet mijn bereik vergroot,
vervreemding van licht en donker
verwekt een karikatuur van een
pad naar een vers gedolven graf
passend naar mijn schaduwlengte
voor mij alleen een wereld waaruit de
bodem is geslagen, houten kruizen
gezaagd uit de herinneringen, silhouetten
door de tijd vertraagd, verlamd door ontzetting
waardoor ik terugval, uitgetreden en besmet
als vloekend woord wat de mond verlaat, staart
in de koudste ogen voordat ik het moet loslaten,
bijgezet in de as van alledag, verwaaid in een
hoopvol woord als bedoelde verlossing
als kerend licht die de weg volgt zonder
onderbreking, de tol betaald en een
brug slaat naar mijn onverlichte oevers.
Zie ook: http://www.pamapoems.nl
Schrijver: Pama, 28 juli 2014
Geplaatst in de categorie: woede