Netgedichten

netgedicht (nr. 57.233):

het gaat door

de dood slechts een halteplaats, lijn
onophoudelijk stopt laadt de zorgzame
dood in, in een houding die bewegingsloos
als lijk ligt te schitteren van afwezigheid

er is niets, geen nacht geen dag, geen samen
slechts wat brood dat korstig na schimmelt
op het vergeten bord, stemmen zijn doof
woorden zijn blind

alle geloftes vergelen als pentekeningen vol
van erotiek worden vermeden wanneer de voegen
tussen de hard gebakken stenen zich vullen
met gehaaste onwerkelijkheden

waar was jij toen ik stierf, raapte je mijn zaad
dat ik had verspild toen lust mij de ogen sloot
en spiegels vol roet de weg versperden
naar een waarheid die er niet toe doet?