Netgedichten

netgedicht (nr. 59.267):

Crematie van een moeder

er waren vijf zoons en geen één sprak
het geluid van dood hing in de zaal
en het gevoel bekroop ons allemaal
waarom niemand de stilte verbrak

en bij de tonen van het laatste lied
huilde mijn hart om al hun verdriet

Schrijver: Dianah, 19 maart 2016

Biografie van deze schrijver

Geplaatst in de categorie: overlijden

hart

4.2 met 8 stemmen

528

Er zijn 6 reacties op deze inzending:

Alexander Peters, 9 jaar geleden

Dat ik dit gedicht over het hoofd gezien heb!
Uitmuntend. Bijzonder.
En dan dat einde.
Om nederig van te worden.

Inte Feelders, 9 jaar geleden

Woorden vallen weg bij stil verdriet ... Mooi gedicht, Dianah !

Hilly Nicolay, 9 jaar geleden

In de stilte elk in zijn eigen verdriet. Mooi verwoord Dianah.

kerima ellouise, 9 jaar geleden

als het verdriet groter is dan woorden....
Mooi hoe je dit neerzet.

geeraardt , 9 jaar geleden

Soms kun je spreken bij de dood. Soms niet. Heel persoonlijk.

Marije Geerts, 9 jaar geleden

Mooi.

Geef je reactie op deze inzending: