Steen der wijzen
ik zag je op mijn pad naar benee
mooie steen ik neem je mee
in de broekzak van mijn reis
meer dan 50 tinten grijs
en prachtig van mij
zacht en warm ben jij
je duwt me, draagt me naar het zonnige dal
duikgewicht in mijn vrije val
ik tors je mee op mijn pad omhoog
de lichtheid zoals libelle vloog
lijkt nu bevroren in de kou
meer dan 50 tinten grauw
en altijd eeuwig van mij
kil en koud ben jij
je remt me, vertraagt me, blok aan mijn been
boetetocht met struikelsteen
’t is niet de berg die overwint
maar de vallei die ons bemint
koestert in haar warme wieg
waakt dat ik je niet belieg
en weerom tussen rotsen leg
maar meeneem langs de Jakobsweg
in mijn hand die de rust van jouw vorm herkent
omdat jij mijn steen der wijzen bent
... Ter gelegenheid van onze gouden bruiloft hadden onze kinderen de feesttafels versierd met keien. Ze vonden het een mooie link naar de weg die hun ouders al 50 jaar samen hebben afgelegd. De stenen verwijzen naar de wandelingen, de pelgrimstochten, de reizen, waarvan ze mooie stenen als souvenir mee naar huis brachten, naar de mooie natuur waar ze zo van houden. Maar ze verwijzen ook naar hun huwelijk zelf....Onze dochter Bieke Adriaensen schreef daarover dit gedicht. ...
Schrijver: Bieke AdriaensenInzender: Gust Adriaensen, 17 september 2016
Geplaatst in de categorie: huwelijk
Een steen kan inderdaad heel veel duidelijk maken, ook zonder woorden.