Netgedichten

netgedicht (nr. 61.350):

Tussen twee werelden

Niemand weet waar ze precies is
Ze ligt daar wel en ze is nog bij ons
Maar verder is het voor ons een grote gis.

De ogen in haar oogkassen gaan heen en weer
Haar armen slaan in het rond
Vol in actie en in het geweer
Met haar benen stampt ze op de grond
Tegen obstakels
Debacles, op haar weg.

En toen ze er weer een verslagen had
Deed ze haar ogen open
Hetgeen waarop ik zat te hopen
Ze keek naar ons en zei,
‘’Ik ben er bijna’’
Vertrok daarna weer
Haar eerste woorden, sinds een lange tijd.

Terwijl zij weer in gevecht trok
Tussen twee werelden in
Ontstond er bij mij een akelige brok
In de keel
En mijn hart brak van verdriet
Die hield ik niet meer heel.

Want was zij bijna bij de leegte?
Of bijna terug bij ons?
Vechtend tussen twee werelden in
Houdt ze alsmaar vol
Ik kan alleen maar hopen
Dat haar pad haar uiteindelijk leidt
Naar een wereld met mooie dromen.