Netgedichten

netgedicht (nr. 63.284):

nagellak tijn

te jong en veel te vroeg tijn
haalde jou de wind van tijd
met de schaduw van eindigheid
verder dan wij kijken kunnen
voorbij de ons zichtbare horizon

nu daarom wij dag zeggen moeten
kleine maar reusachtig grote man
die groter dan groots groeide
voelt broos ons klein en nietig
de wereld en haar machten

jij die ons de vingers lakken deed
zaaide vrijgevig en betoverend
in de harten van groot en klein
de hoop op doorgaand leven
dat mensen zo gelukkig maakt

kinderlijk majestueus en onschuldig
toverde jij kwistig en goedgeefs
het geloof in morgen na vandaag
dat stil ons weet te inspireren
om samen het verschil te maken

stil nu en machteloos verslagen
met dankbare tranen lachend
vieren wij jouw gevend leven
dat belangeloos en edelmoedig
ons het gulle geven leerde

kleurrijk als de nagels die jij lakte
in winters wit het glazen huis
fonkelt rood roze blauw en paars
jouw ster nu eeuwige in het heelal
dat altijd jouw naam stralen zal