Leunen op steunen

je ziet mij wel denken
alsof ik aan iets aandacht wil schenken
maar zo zit het niet
het is een pose om te turen
kijken zonder het denken te sturen

leg ik het zichtbare in de luren
en droom van wat niet is
of ooit zal komen
is het een gemis,
kan ik het kopen of huren
daar ben ik niet uit
het hoort bij mijn kuren
en voel dat het is, zo is.

zo verstrijkt de tijd
ik noem dat geen vervelen
ben blikken aan het stelen
van hem of haar
het is al helemaal geen delen

eerder een narcistisch gebaar
ja, die kan ik enkel zelf telen
in wezen een vorm van stelen
maar dat vraagt om een geweten
dat is bij mij wel mager aangemeten

erfelijk heet dat tegenwoordig
kan ook mijn keuze zijn
ach, laat mijn vinger het hoofd steunen
en de ander op de onderlip leunen.

zo kan ik omgaan met het heden
waar ook niets wordt vermeden
althans zo komt het mij voor
ik heb al langer de lucht beschreven
(niemand heeft het door)

mijn ogen kijken mij aan
ook al iets waarin ik ben bedreven
ik noemde het reeds, doch
om een eind aan dit schrijven te maken
dien ik hier van weg te gaan, dag

reflectie humor

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 3 stemmen 240