Netgedichten

netgedicht (nr. 63.852):

De apocalyps

jij sloeg
de bladzijde om
zag nog net
de flits van de
laatste waterstofbom

weg was de wereld
ontdaan van natuur
en het beetje cultuur
dat wij in vele generaties
beschaving hadden vergaard

verdwenen de muur
van het huis dat
onderdak bood aan
een knus en vooral
liefdevol leven thuis

het was geen vertwijfeling
maar een zeker weten
jij hebt het boek
tot deze bladzijde gelezen
de omslag was het moment

in de apocalyps
doken planeten voorbij
vrij van hun interstellaire
banden niet meer gespannen
in de ooit kosmische balans

alleen in zwarte gaten
verscheen het hemelse licht
van het heelal grote theater
waar goddelijk bazuingeschal het
geluid overstemde van de laatste knal

deze apotheose
had zijn oordeel al gegeven
in het eindige leven viel daarover
niets meer te lezen in de blanco
a-viers die als epiloog resten hier