Netgedichten

netgedicht (nr. 64.275):

Even

Jij kwam thuis in mijn droom,
kroop aan mijn zij in het bed,
schoof mijn T-shirtje omhoog
drukte je neus van genoegen
grommend in het warme dal
nabij mijn kloppend hart, zodat
ik licht ontwaakte, traag bewoog.
Mijn handen streelden jouw hoofd
en loom openden zich mijn ogen,
vingen de branding in de jouwe,
terwijl jij in mij gleed, wij tweeën
zonder geremdheid samen golfden,
verstrengeld naar hoogten klommen
tot diepe stromen hun uitweg vonden.
Dan naast mij op je rug gekeerd,
mijn hoofd op jouw arm gevlijd,
dreef jij terug naar een realiteit,
vertellend van een kort gesprek
aan de voordeur met een vriend
die schreef aan zijn persoonlijke lied,
en de overtuiging dat jouw song
dat met felheid overtreffen zou, als jij
de tijd had om het echt te schrijven.
Mijn klokbesef verbrak de droom,
want thuis zijn wij nog even niet.