Netgedichten

netgedicht (nr. 65.568):

Heuvel

Wanneer jij schijnbaar achteloos
de handen mannelijk in de broekzakken
je weg naar de heuvel koos
braken onder jouw hakken de takken

Dan dacht je steeds expres
dat ik er ditmaal niet zijn zou
jouw ‘vlasblonde prinses
van wie ik hou’

Jij deed mij in bed stilletjes huilen
ofschoon ik jou maar hoefde te zien
om mijn tranen voor een lach te ruilen
en mij in een ommezien

blij en licht te voelen
gewoon omdat jij er was
iedere avond, om je te verkoelen
op jouw heuvel, in het struikgewas

Eén keer op een avond
nam ik jouw hals in mijn handen
en zoende je langdurig op de mond
mijn spitse tong tegen je tanden

Mijn lome vingers streelden langzaam
jouw witte maar warme wangen
Een lichte gloed lauwerde mijn lichaam
vervulde ons met schaamte en nameloos verlangen