Netgedichten

netgedicht (nr. 66.498):

wuifwilgen

ze staan er nog
de wind, gevangen in hun kruinen
struint de kale takken door
je hoort ze zachtjes kraken
en hun blaadjes raken
stil de grond

de vooravond van winter
wint met lange passen tijd

je schuifelt mee en kwijt
melancholie aan koude voeten
met een neus vol rottigheid
het laat de regen wenen
in een langgerekt verwijt
als weemoed om de zomer

maar

leef met het gevallen blad
geborgenheid ligt om de hoek
je hoeft niet eens op zoek
als je je eigen huid betreedt
blijf maar dromen, want
je warmt je en je weet
dat voorjaar snel
zal komen