Blijf ik toch dat wezen…?

De larve sluipt door het schemerlicht,
de vingers van de vloeibare maan
kruipen tergend langzaam langs het
kantelpunt van dagen, die lijken

te ontsnappen uit de cocon van
gesponnen winterslaap waarin de tijd
zich liet verpoppen maar van
zijn vliezen werd bevrijd

door de trommels van het seizoen
schenkt de zon als zijn eerste boreling
terwijl de natuur nog slaapt, verwoord
in het voorjaarsdons op mijn gezicht

schreeuw ik me los, verlos me als een
leeuwerik in een jubelende gedicht
waarin de levenslijn zich langzaam
opricht in jouw vlinders van mijzelf, maar

vreemdelingen van elkaar geworden zijn
de wind onbarmhartig z’n adem plaatst
over de schaarse toppen van mijn kunnen
waarin het afscheid zich liet verstoppen

blijf ik toch dat wezen die zijn kindertijd
als eigen verhaal verzint, tegen de
zwaartekracht van liefde in waardoor ik
weer word ingehaald, tegen beter weten in.

... Illustratie: Bron: Inwezenzijnwij..... ...

Ik blijf toch dat wezen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

5.0 met 1 stemmen 41