Netgedichten

netgedicht (nr. 66.897):

de ploert

de zon een onophoudelijke aanzezigheid

... de aarde reikt me woorden aan
die ik niet kan spellen, gewone
inleg woorden die gewoonlijk
passen, ze ordenen tot
een zin die niet kwellend is

het staat me tegen
om telkens passende zinnen
te maken, die toegankelijk zijn
voor mijn eigen begrip

wellicht morgen als de zon
weer is uitgerust en wolken
mijn hoofd dragen op de
stoeterij waar vierbenige lieden
het brood eten uit
mijn bebloed geweten

nu nog niet, even aan de nevel
proeven die zwaar aan mijn
lippen hangt, die mijn woordenboek
vertraagt met hangsloten gegoten
van het koper van die
ploert die nu aan mijn ogen ligt ...