Netgedichten

netgedicht (nr. 69.182):

Oehoe

Een Oehoe in het donker aangevlogen
Vlakbij de deuropening waar ik sta
Te joelen om de weggelopen hond
Doorgrondt mij met monsterend gele ogen

En ofschoon heen en weer geslopen
Om er een zaklamp bij te halen
Blijft zijn draaiende vogelhoofd
Ongemoeid prijken in het zwakke licht

In stilte op elkaar gericht
Net als wanneer apen in bomen
De viervoeter te slim af weten
Ontvliedt hij over de grasmat onhoorbaar
Als een schim door de nacht

En krijgen we daags daarna
Bericht van het wegvallen
Van een familielid onverwacht

Maar bij iemand die je na aan het hart lag
Zou de onheilsbode een ondraaglijk
Klagelijk huilen hebben laten horen
Vindt de huismeid achteraf