tabblad: netgedichten

netgedicht (nr. 70774):

Oehoe

Een Oehoe in het donker aangevlogen
Vlakbij de deuropening waar ik sta
Te joelen om de weggelopen hond
Doorgrondt mij met monsterend gele ogen

En ofschoon heen en weer geslopen
Om er een knijpkat bij te grijpen
Blijft zijn dralende spinnende verenkop
Ongemoeid prijken in het zwakke licht

En in stilte gefixeerd erop gericht
Net als wanneer de apen in de bomen
De viervoeters te slim af weten
Veert ontvarend achterna gezeten

De uil onhoorbaar over het gras
En allicht krijgen we kortelings
Bericht van het wegvallen
Van een ver familielid

Maar bij iemand die je aan het hart lag
Zou het wroegwezen een ondraaglijk
Klagelijk huilen hebben laten horen
Zegt de huismeid achteraf