Netgedichten

netgedicht (nr. 69.163):

Oehoe

Een Oehoe in het donker aangevlogen
Vlakbij de deuropening waar ik sta
Te joelen om de weggelopen hond
Doorgrondt mij met monsterend gele ogen

En ofschoon heen en weer geslopen
Teneinde er een zaklamp bij te halen
Blijft zijn dralende draaiende vogelhoofd
Ongemoeid prijken in het zwakke licht

En in stilte gefixeerd erop gericht
Net als wanneer de apen in de bomen
De viervoeter te slim af weten
Ontvliedt hij laag onhoorbaar

Over de grasmat in de nacht
En krijgen we daags daarna
Bericht van het wegvallen
Van een ver familielid onverwacht

Maar bij iemand die je aan het hart lag
Zou de onheilsbode een ondraaglijk
Klagelijk huilen hebben laten horen
Oppert de huismeid achteraf