Netgedichten

netgedicht (nr. 69.201):

Verdriet

De oude man huilt,
ik zie hem zoekend met zijn hoofd.
Het verkeer raast eromheen en ik zie hoe hij zijn ogen uitpuilt,
hij staat als verdoofd.

Moeizaam zoek ik mijn weg,
niemand heeft er oog voor.
Ik neem zijn hand, terwijl ik het verkeer stilleg,
hij zegt, ik weet niet waar ik thuis hoor.

Ik denk hetzelfde maar hou mij stil,
kom we gaan ff op het bankje.
Twee mannen met alleen een leeftijdverschil,
ondertussen geeft hij mij een bedankje.

Hij spreekt en "tekent" zijn leven,
hier en daar is de aansluiting weg.
Zijn aardse wil hij graag weer teruggeven,
het is voor hem de enige uitweg.