inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 69.350):

De vergankelijke kosmos

Deze cultuur bloeit het lichaam open
Met een hart dat is gesloten
De body glanst met goud bespoten
Webben rond vermolmend hout


Roerloos tot de dood zo oud
Waar de tuinheer niet kan snoeien
Kan geen lelie open bloeien
Waar geheid de tijd de pijn van voelt


‘t Bloed gekoeld waar woede innerlijk woelt
Hangt in een mist van tranen
Rotte appels aan de bomen in de lanen
Door de wind en zure regen weggespoeld


De met chemicaliën bespoten bomen
In een donker groen dicht vergezicht
De stem van de dichter bij kaarslicht
Op schrift een vergezicht van klonen


Zie ook: http://www.carillon42.blogspot.com

Schrijver: eliZe Augustinus, 15 december 2019


Geplaatst in de categorie: filosofie

4.0 met 2 stemmen aantal keer bekeken 51

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)